Uit de schulden: het verhaal van Wim en Annelore

Het leven van Wim en Annelore stond in één klap op z’n kop toen Wim te maken kreeg met ernstige hartproblemen.

“In 2009 werd ik ziek. Ik had hartproblemen en dit bleek zeer ernstig te zijn. Ik was toen nog geen 60 jaar. Ik kon niet meer werken en daardoor hadden we amper inkomsten uit het bedrijf.” In 2010 volgde een ingrijpende hartoperatie waarbij een Implanteerbare Cardioverter Defibrillator (ICD) werd geplaatst. Ook in dit jaar waren er vrijwel geen inkomsten. “Hier zijn onze problemen begonnen…” aldus Wim.

Annelore vertelt hoe de belastingdienst uiteindelijk de genadeklap gaf. “Doordat we in 2009 en 2010 amper inkomsten hadden, konden we de boekhouder niet meer betalen. Er was simpelweg geen geld voor. Daardoor zijn er over de jaren 2009, 2010 én 2011 geen belastingaangiften ingediend. Met alle gevolgen van dien…”

De belastingdienst legde daaropvolgend  enorm hoge aanslagen en verzuimboetes op. “De druk van de belastingdienst was erg hoog.”  Er ontstonden ook achterstanden bij de lopende vaste lasten.

In 2010 vond Annelore een parttime baan om zo het hoofd enigszins boven water te houden.  Maar binnen een hele korte tijd wisten de schuldeisers beslag te leggen op haar loon, waardoor er nog meer druk ontstond. Ondertussen werkte Wim aan zijn herstel, werken ging toen mondjesmaat.

Jarenlang probeerden ze de boel zelf overeind te houden. De dochters – inmiddels zelf volwassen en een eigen gezin – sprongen bij waar mogelijk.

Ondertussen ging de gezondheid van Wim opnieuw hard achteruit. In 2014 werd Wim voor een tweede keer geopereerd, waarbij zijn ICD is vervangen. Deze tweede ICD houdt hem tot op de dag van vandaag op de been. “Achteraf hadden we toen moeten stoppen met het bedrijf. Maar ja, dat is achteraf. We hebben al die jaren zó hard gewerkt om iets op te bouwen. Dat geef je niet zomaar op.”

Wim vult Annelore aan: “Onze kinderen hebben toen ook vaker gezegd ‘stop ermee, laat het los’. Maar wij zagen op dat moment geen oplossingen meer. We zijn blijven doorwerken om toch een beetje inkomen te hebben.

Marian ziet dit bij meer cliënten. De categorie ‘ondernemers’ is vaak ook een bijzondere groep mensen: ‘Keiharde werkers, met een enorme behoefte aan onafhankelijkheid. Ze vragen niet zo snel hulp. Ze willen het liefste hun boontjes zelf doppen en zelf hun problemen oplossen. Hulp vragen is dan een extra drempel.”

In maart 2016 geeft de belastingdienst de genadeklap; er wordt beslag gelegd op de bedrijfsgoederen. “Alle machines en de bedrijfsauto werden ‘opgeschreven’ en verkocht op een veiling. In onze eigen werkplaats nota bene… Ik ben blij dat ik daar niet bij was”, aldus Annelore.

Wim was hier wel bij. “Daar denk ik niet graag aan terug. Wat een vreselijke dag was dit. Alles waar we al die jaren zo hard voor gewerkt hadden, werd van ons afgenomen. En dat de veiling bij ons in de werkplaats plaatsvond, was een extra harde klap in ons gezicht.”

Dit markeert het dieptepunt voor Wim en Annelore. Ze kampten met een schuld bij de belastingdienst, hadden geen machines meer en ook de auto was weg. Het bedrijf was niet langer levensvatbaar en de rekeningen stapelden zich op. Het was zo erg dat ook de hypotheek niet meer betaald kon worden. De bank besloot de stekker eruit te trekken en over te gaan tot verkoop van de woning.

In december 2016 meldde het echtpaar zich bij het Algemeen Maatschappelijk Werk Midden-Limburg. “Ik heb mijn collega’s wel eens horen praten over hulp van het AMW-ML. We hebben toen zelf contact gezocht, want het ging echt niet langer”, zo vertelt Annelore.

Marian Smeets is al jaren maatschappelijk werker bij het AMW-ML en heeft veel ervaring, ook rondom financiële vraagstukken. “De situatie van Wim en Annelore was al zeer ernstig. Je moet je voorstellen: de problemen zijn begonnen in 2009 en pas in december van 2016 hebben ze hulp gezocht. Tot die tijd hebben ze het altijd zelf proberen op te lossen. Dit door nóg harder te werken en het ene gat met het andere te vullen. Dit hebben ze 7 (!) jaar uitgehouden voordat ze aan de bel trokken.”

Maar door al die jaren zelf voort te ploeteren, was het niet vijf voor, maar kwart over twaalf. Het echtpaar moest geholpen worden om nog meer problemen te voorkomen. En wel nu.

Toen Wim en Annelore eenmaal hulp hadden gevraagd, viel er een last van hun schouders. “Ons eerste telefoontje met Marian was meteen goed. Vanaf het eerste moment was er een persoonlijke klik. Dit was de basis voor onze vertrouwensband. We zijn altijd heel open en eerlijk naar elkaar geweest. Vanaf moment één wisten we ‘dit komt goed’. Is het niet linksom, dan is het rechtsom.”

Het werd al snel duidelijk dat schuldhulpverlening noodzakelijk was. “We hebben de eerste 7 à 8 maanden gebruikt om de zaken op orde te brengen. In het kort betekende dit onder andere: zorgen voor een stabiel inkomen, de vaste lasten betalen, de boekhouding van het bedrijf afhandelen en álle schulden in kaart brengen. De totaalschuld was inmiddels opgelopen tot ruim €56.000,00.”

In Echt-Susteren wordt dit traject uitgevoerd door PLANgroep. Een voorwaarde voor dit schuldhulpverleningstraject is dat de situatie stabiel moet zijn. Dit is één van de specifieke taken die het AMW-ML samen met cliënten oppakt.

En of dit allemaal nog niet genoeg was, raakten Wim en Annelore hun huis kwijt. “Ik kan je niet vertellen hoe pijnlijk het is om je ouderlijk huis te moeten verkopen omdat je het niet kunt betalen. We hebben daar zo’n mooie herinneringen gemaakt. Met mijn gezin vroeger, maar ook met onze dochters en kleinkinderen”, aldus een emotionele Wim.

Marian vult aan. “Er moest hals over kop een nieuwe woning gevonden worden. Op het allerlaatste moment is dit gelukt. Net op tijd, anders waren ze dakloos geweest…”

Toen mocht PLANgroep aan de slag. Uiteindelijk is het gelukt om goede afspraken te maken met schuldeisers. “Wim en Annelore zouden drie jaar lang, iedere maand geld reserveren om schuldeisers terug te betalen. Ik keek met hen mee om dit te bewaken. Het restbedrag dat na drie jaar nog open stond, mocht niet meer worden gevorderd door de schuldeisers. Dit was onderdeel van de onderhandeling van PLANgroep. Maar, dan leef je wel drie jaar op minimum niveau… Dat is heel magertjes. Het is een zwaar traject. De dochters van Wim en Annelore moesten regelmatig bijgesprongen om bijvoorbeeld boodschappen te kunnen betalen.”

Annelore reageert. “Maar toch, als we hier nu op terugkijken voelt dit niet zo zwaar in vergelijking met de situatie daarvoor. We waren al lang blij dat we de hulp kregen die we nodig hadden. We zagen weer een stip op de horizon.”

In november 2020 viel de verlossende brief van PLANgroep op de mat: ‘U heeft bij de gemeente Echt-Susteren een traject schuldhulpverlening doorlopen. De schuldregeling is positief afgerond. Uw schuldhulpverleningstraject is hiermee afgerond. We zijn dan ook overgegaan tot het sluiten van uw dossier.’

Het was een moeilijke periode voor zowel Wim als Annelore. De gezondheid van Wim was nog altijd fragiel en de stress had natuurlijk een negatieve invloed. Annelore had nog afleiding op haar werk. “Maar als ik naar huis ging wist ik niet wat ik zou aantreffen. Is er misschien weer een deurwaarder langs geweest?

En juist op het moment dat de financiële situatie begon te stabiliseren, kreeg Wim twee relatief kleine TIA’s. “Het werd pijnlijk duidelijk hoe kwetsbaar je bent in zo’n situatie. dit is wat langdurige financiële stress met jou en je gezondheid doet,” aldus Marian.

“Ook nu nog is de gezondheid van beiden enorm kwetsbaar. Ik ben ervan overtuigd dat de hele voorgeschiedenis mede van invloed is geweest op hoe het lichamelijk met ze gaat. Het stel heeft niet alleen onder enorme stress moeten leven, maar ook in die periode veel verlieservaringen moeten verwerken. Het overlijden van familieleden, maar ook het verlies van gezondheid, het bedrijf en het ouderlijk huis. Ze hebben het allemaal op hun bordje gekregen.”

Inmiddels gaat het beter met Wim en Annelore, zo ziet ook Marian. “Nu zitten we hier allemaal met een brede glimlach, maar onderschat niet hoe een zwaar traject dit is geweest. Ik heb enorm respect voor hoe Wim en Annelore samen in het leven staan. Bijvoorbeeld dat ze een deurwaarder nog vriendelijk te woord staan en gewoon een kopje koffie met cake aanbieden. En dat terwijl hij op zo’n moment met slecht nieuws komt?!” Volgens Marian is dit ook hun kracht. “Hoe moeilijk de situatie ook was, ze hebben altijd respect gehouden voor de wereld om hen heen. Dat is bewonderenswaardig. Je ziet ook wel eens dat mensen zich hierin verliezen.”